Ιστορία της Μοντέρνας Ζωγραφικής / Χ. Ρήντ

Πικάσο: Καθισμένη γυναίκα με βεντάλια 1908

Πολύπλευρος πνευματικός άνθρωπος ο Σερ Χέρμπερτ Ρήντ γεννήθηκε το 1893 και πέθανε το 1968.
Δίδαξε Ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και του Λίβερπουλ, ενώ ήταν διευθυντής στο σοβαρότερο αγγλικό περιοδικό ιστορίας της τέχνης το «Μπέρλιγκτον Μαγκαζίν».
Το να γράψει την ιστορία της τέχνης της εποχής του είναι ο δυσκολότερος στόχος που μπορεί να θέσει στον εαυτό του ο ιστορικός της τέχνης. Παρόλα αυτά, το βιβλίο του Ρηντ έχει χαρακτηριστεί «αναμφισβήτητα η καλύτερη εισαγωγή στο θέμα».

Ματίς: Προσωπογραφία της Κυρίας Ματίς 1913

Ξεκινώντας από τον Σεζάν και τον Ματίς ο συγγραφέας εξετάζει τις εξελίξεις της οπτικής αντίληψης που οδήγησαν σ' αυτό που ονομάζουμε μοντέρνα ζωγραφική και τη σχέση του νέου αυτού τρόπου θέασης του κόσμου με τις γενικές τάσεις της σκέψης και της ευαισθησίας του αιώνα μας. Κινήματα όπως ο Κυβισμός,
ο Φουτουρισμός, το Νταντά, ο Σουρεαλισμός,
ο Κονστρουκτιβισμός, ο Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός και μορφές της μοντέρνας ζωγραφικής όπως ο Πικάσσο, ο Κλέε, ο Καντίνσκυ, ο Νταλί, ο Μοντριάν, ο Κοκόσκα, ο Πόλλοκ, αναλύονται και αξιολογούνται από τον Ρηντ με ιδιαίτερη γλαφυρότητα και οξυδέρκεια.

Μπαουμάιστερ: Δύο φανάρια 1955

Διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο:

«….. Η τέχνη είναι μια αιώνια ερώτηση που απευθύνεται στον ορατό κόσμο μέσω της οπτικής αίσθησης.» και ο καλλιτέχνης είναι απλά και μόνο εκείνος που έχει την ικανότητα και την επιθυμία να δώσει υλική μορφή στην οπτική του αντίληψη.
Το πρώτο μέρος της δράσης του είναι αντιληπτικό, το δεύτερο εκφραστικό. Οι δύο αυτές διαδικασίες όμως δεν είναι δυνατόν να διαχωριστούν στην πράξη.
Ο καλλιτέχνης εκφράζει ότι αντιλαμβάνεται και αντιλαμβάνεται ότι εκφράζει.
Ολόκληρη η ιστορία της τέχνης είναι μια ιστορία μεθόδων οπτικής αντίληψης, μια ιστορία των διαφόρων τρόπων με τους οποίους ο άνθρωπος έχει δει τον κόσμο.
Ένας αφελής, μπορεί να υποστηρίζει πως υπάρχει ένας και μόνο τρόπος για να δει κανείς τον κόσμο, ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται στη δική του άμεση δράση.
Ωστόσο, δεν είναι έτσι. Βλέπουμε ότι μαθαίνουμε να βλέπουμε και η όραση γίνεται μια συνήθεια, μια σύμβαση, μια μερική επιλογή απ’ όσα θα μπορούσαμε να δούμε και μια αλλοιωμένη περίληψη αυτού που μένει. Βλέπουμε ότι θέλουμε να δούμε και αυτό που θέλουμε να δούμε δεν καθορίζεται από τους αναπόφευκτους νόμους της οπτικής, ούτε (όπως μπορεί να συμβαίνει στα άγρια ζώα) από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αλλά από την επιθυμία να ανακαλύψουμε ή να κατασκευάσουμε έναν κόσμο που να είναι πιστευτός. Ότι βλέπουμε πρέπει να γίνεται πραγματικό. Έτσι η τέχνη γίνεται η κατασκευή της πραγματικότητας….»

Νάυ: Άλφα 1957

Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.....
Από τις Εκδόσεις Υποδομή.